[img]http://i.imgur.com/8VPqBOR.png[/img]
[i]Een RPG die wordt voortgezet.[/i]
[u]Personages van Enigmatic:[/u]
1) Valentina Red - Pyrokinese
2) Abigail Montgomery - Helderziend
3) Jason Nova - Telekinese
[u]Personages van herat123[/u]
1) Tyler Stevens - aerokinese
2) Merel Harrison - telekines
3) Parcival ardens - kan zweven
Supernatural Liars
-
Enigmatic
- Beheerder
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 07-04-2014 20:12
Supernatural Liars
[img]http://i.imgur.com/00B9TLU.png[/img]
-
Enigmatic
- Beheerder
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 07-04-2014 20:12
[b]Valentina Red[/b]
Terwijl ik met een blonde haarlok tussen mijn vingers speelde, ging mijn blik de klas rond. Wanneer deze Tyler tegenkwam, bleef het hangen. Met een lichte frons op mijn voorhoofd staarde ik naar hem en het bekende gevoel dat ik hem ergens van kende, speelde weer in me op. Mijn speciale, lichtgroene ogen gleden subtiel over hem heen en gelukkig zat hij ergens schuin voor me waardoor hij niet meteen zou opmerken dat ik hem bekeek. Hij was knap en de gedachte alleen al dat ik hem aantrekkelijk vond, deed me spontaan glimlachen.
Een plotseling gegil, dat leek te komen van het lokaal naast ons, deed me uit mijn gedachten opschrikken. Even later tikten grove hakken in de gangen vermengd met een boze berisping. De klas was muisstil en zelfs de leraar had zijn bril afgezet, aandachtig luisterend en afwachtend naar een volgende gebeurtenis. Er werd op de deur geklopt, maar het leek eerder of die ingeslagen werd. Meneer Smith keek even de klas rond en begaf zich toen naar de deur. Zodra hij deze opende week hij achteruit wanneer de knorrige lerares van Engels een bekende jongen naar binnen duwde. Het was Jason Nova, de jongen waarbij ik hetzelfde bekende gevoel had als bij Tyler. De grijze haren van mevrouw Dickson stonden wild en haar priemende ogen waren vurig.
"Mr Smith." Ze schreeuwde net niet. "Dit is de druppel! Jason kreeg al meerdere opmerkingen en deze keer wierp hij een potlood naar me." Ze was woedend. "Het raakte net mijn hoofd niet." Dickson tikte met haar vingers tegen haar hoofd. "Nét, mr Smith," benadrukte ze en wierp een vuile blik op Jason.
"Ik zei het al, ik heb niets gedaan!" Ontkende Jason geïrriteerd en op zijn gezicht was af te lezen dat hij het beu was om zijn onschuld te bewijzen.
"Waag het niet, Nova!" spuugde ze en stak waarschuwend haar vinger op. "Je vertoonde een agressieve houding tegenover een leerkracht. Dit moet bestraft worden." Jasons neusgaten sperden zich toen hij woedend in- en uitademde.
"Mr Smith, u bent zijn klassenleerkracht en ik eis dat u stappen onderneemt en de directeur hierbij betrekt." Nu rukte hij zijn hoofd richting de lerares en zijn prachtige blauwe ogen zagen er nu meer turqoise uit door de verlichting. Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen. Mr Smith had het schouwspel gadegeslagen maar hij had nog geen enkel moment gehad om ertussen te komen.
"Mevrouw Dickson." Jasons stem klonk nu gevaarlijker, waarschuwend, en dat was iets dat ik totaal niet had verwacht van zo'n stille, mysterieuze jongen. "Ik zeg het u nog één keer." De lichten van het lokaal knipperden een keer, maar niemand besteedde er erg veel aandacht aan. De conversatie vooraan in de klas tussen de meest gehate en gevreesde leerkracht en een stille, mysterieuze, knappe jongen was veel interessanter. "Ik. Heb. Geen. Potlood. Gesmeten."
"Jij grote mond!" bracht ze uit. "Leugens!"
"Mevrouw Dickson," kwam Smith ertussen. "Jason." Hij keek naar de jongen. "We zullen dit oplossen op een normale manier, maar niet nu. Ik heb een belangrijke les te geven nu."
"Nee," protesteerde ze. "Het moet nu opgelost worden."
"Mevrouw Dickson," zei Smith luider. "Kalmeer en ga terug naar uw klas."
"Maar dit is ongehoord! Ik wil hem niet in mijn les hebben. Zoek het uit, maar hij zet geen voet meer in mijn klas."
"Wees gerust, mevrouw Dickson, ik had niets liever gewild." Gegrinnik was te horen in de klas.
"Jij..."
"Stilte!" riep Smith. "Mevrouw Dickson, ga. Nu." Ze vertrok met veel protesterend gemompel en sloeg de deur hard toe. Haar hakken waren nog het enigste geluid voordat er nogmaals een deur werd dichtgeklapt.
"Jason, ga maar ergens zitten, we praten straks wel verder." Hij deed wat hem werd opgedragen en zette zich naast Parcival. Het was allemaal maar vreemd. Waarom zou Jason nu een potlood werpen naar een leerkracht? Iedereen wilde haar de nek om wringen, maar niemand deed agressief tegen haar, laat staan Jason. Die zou nooit zoiets stom doen.
Terwijl ik met een blonde haarlok tussen mijn vingers speelde, ging mijn blik de klas rond. Wanneer deze Tyler tegenkwam, bleef het hangen. Met een lichte frons op mijn voorhoofd staarde ik naar hem en het bekende gevoel dat ik hem ergens van kende, speelde weer in me op. Mijn speciale, lichtgroene ogen gleden subtiel over hem heen en gelukkig zat hij ergens schuin voor me waardoor hij niet meteen zou opmerken dat ik hem bekeek. Hij was knap en de gedachte alleen al dat ik hem aantrekkelijk vond, deed me spontaan glimlachen.
Een plotseling gegil, dat leek te komen van het lokaal naast ons, deed me uit mijn gedachten opschrikken. Even later tikten grove hakken in de gangen vermengd met een boze berisping. De klas was muisstil en zelfs de leraar had zijn bril afgezet, aandachtig luisterend en afwachtend naar een volgende gebeurtenis. Er werd op de deur geklopt, maar het leek eerder of die ingeslagen werd. Meneer Smith keek even de klas rond en begaf zich toen naar de deur. Zodra hij deze opende week hij achteruit wanneer de knorrige lerares van Engels een bekende jongen naar binnen duwde. Het was Jason Nova, de jongen waarbij ik hetzelfde bekende gevoel had als bij Tyler. De grijze haren van mevrouw Dickson stonden wild en haar priemende ogen waren vurig.
"Mr Smith." Ze schreeuwde net niet. "Dit is de druppel! Jason kreeg al meerdere opmerkingen en deze keer wierp hij een potlood naar me." Ze was woedend. "Het raakte net mijn hoofd niet." Dickson tikte met haar vingers tegen haar hoofd. "Nét, mr Smith," benadrukte ze en wierp een vuile blik op Jason.
"Ik zei het al, ik heb niets gedaan!" Ontkende Jason geïrriteerd en op zijn gezicht was af te lezen dat hij het beu was om zijn onschuld te bewijzen.
"Waag het niet, Nova!" spuugde ze en stak waarschuwend haar vinger op. "Je vertoonde een agressieve houding tegenover een leerkracht. Dit moet bestraft worden." Jasons neusgaten sperden zich toen hij woedend in- en uitademde.
"Mr Smith, u bent zijn klassenleerkracht en ik eis dat u stappen onderneemt en de directeur hierbij betrekt." Nu rukte hij zijn hoofd richting de lerares en zijn prachtige blauwe ogen zagen er nu meer turqoise uit door de verlichting. Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen. Mr Smith had het schouwspel gadegeslagen maar hij had nog geen enkel moment gehad om ertussen te komen.
"Mevrouw Dickson." Jasons stem klonk nu gevaarlijker, waarschuwend, en dat was iets dat ik totaal niet had verwacht van zo'n stille, mysterieuze jongen. "Ik zeg het u nog één keer." De lichten van het lokaal knipperden een keer, maar niemand besteedde er erg veel aandacht aan. De conversatie vooraan in de klas tussen de meest gehate en gevreesde leerkracht en een stille, mysterieuze, knappe jongen was veel interessanter. "Ik. Heb. Geen. Potlood. Gesmeten."
"Jij grote mond!" bracht ze uit. "Leugens!"
"Mevrouw Dickson," kwam Smith ertussen. "Jason." Hij keek naar de jongen. "We zullen dit oplossen op een normale manier, maar niet nu. Ik heb een belangrijke les te geven nu."
"Nee," protesteerde ze. "Het moet nu opgelost worden."
"Mevrouw Dickson," zei Smith luider. "Kalmeer en ga terug naar uw klas."
"Maar dit is ongehoord! Ik wil hem niet in mijn les hebben. Zoek het uit, maar hij zet geen voet meer in mijn klas."
"Wees gerust, mevrouw Dickson, ik had niets liever gewild." Gegrinnik was te horen in de klas.
"Jij..."
"Stilte!" riep Smith. "Mevrouw Dickson, ga. Nu." Ze vertrok met veel protesterend gemompel en sloeg de deur hard toe. Haar hakken waren nog het enigste geluid voordat er nogmaals een deur werd dichtgeklapt.
"Jason, ga maar ergens zitten, we praten straks wel verder." Hij deed wat hem werd opgedragen en zette zich naast Parcival. Het was allemaal maar vreemd. Waarom zou Jason nu een potlood werpen naar een leerkracht? Iedereen wilde haar de nek om wringen, maar niemand deed agressief tegen haar, laat staan Jason. Die zou nooit zoiets stom doen.
[img]http://i.imgur.com/00B9TLU.png[/img]
-
herat123
- Newbie
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 19-04-2014 16:52
[u][b]Merel Harrison[/b][/u]
'And that's how you form the present perfect continious.' Mevrouw Dicksons stem galmde door het lokaal. Het veel te luide stemgeluid gonsde nog door Merels hoofd toen ze hen een nieuwe opdracht gaf. Oefeningen maken. Merel voelde de plotselinge neiging om te geeuwen en gaf hier dan ook aan toe.
'Is mijn les niet interessant genoeg misschien, mevrouw Harrison?'
Merel richtte haar nu opengesperde, blauwe ogen op en keek in de richting van de stem. De leerkracht keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. 'Nee mevrouw, ik heb gewoon slecht geslapen vannacht.' antwoordde ze snel, in de hoop aan een eventuele straf te kunnen ontkomen.
'Ah, en daarom slaap je dus maar in mijn les, ik begrijp het. Tien bladzijden tegen morgen.'
Bij alle andere leerkrachten zou merel nu rechtgesprongen zijn om te protesteren, maar ze wist wel beter. Bij Dickson zou haar dat enkel extra strafwerk opleveren. Kwaad nam ze dus maar haar balpen om aan de oefeningen te beginnen.
Een dof geluid klonk door het klaslokaal. Emma keek op om te zien waar het getik vandaan had gekomen. Aan het bord kon ze een verbijsterde mevrouw Dickson zien staan, terwijl naast haar een potlood in slow-motion naar beneden leek te vallen. Toen begon het schreeuwen. 'WIE WAS DAT?' Met verwilderde ogen keek ze het klaslokaal rond, tot deze bleven hangen op Jason. Ze wees hem aan en kon enkel 'jij' uitbrengen. Jason keek haar met verbaasde blik aan. 'Ik heb niets gedaan, vraag het maar rond, ik ben al de hele tijd oefeningen aan het maken.' Om zijn woorden kracht bij te zetten hield hij het blad omhoog.
'Ik heb jouw zien werpen, ik ben het zeker.' Zei ze, waarna ze op hem af liep en hem aan zijn arm naar buiten sleurde.
Even was het stil, tot ze de discussie in het nabije lokaal konden horen. [i](Als ik wat mag 'god-moden dan gebeurt dit, anders laat je het gewoon maar weg, ik zet het tussen dubbele aanhalingstekens)[/i] "Abigail, die meestal erg stil was, stond plots recht. 'Wie heeft er echt gesmeten?' ze liet haar blik even over hun hoofden gaan en Merel was er zeker van dat ze iets langer naar haar had gekeken dan naar de rest. Ze kwam haar zelfs bekend voor, al wist ze niet van waar.
'Niemand? Vreemd, want ik heb Jason niet zien werpen.' Een tweede blik ging doorheen het klaslokaal, ditmaal kwader, waarna ze ging zitten.
Juist op tijd, want op dat moment kwam Dickson terug binnen. Haar ogen stonden wijd open en haar gezicht was rood aangelopen, waarschijnlijk was het niet zo gelopen als ze gewenst had."
[u][b]Tyler[/b][/u]
Na de heftige woordenwisseling, die Tyler persoonlijk erg grappig vond, verliet mevrouw Dickson het lokaal. Tyler volgde Jason met zijn ogen, iets aan de jongeman kwam hem bekend voor. Toen deze naast Parcival ging zitten bleef hij hem nog even aanstaren. Daarna liet hij zijn blik over de rest van de klas gaan. Velen onder hen deden moeite om hun gegrinnik over het voorbije incident te verbergen, weinigen slaagden hierin. Toen zijn blik even die van Valentina kruiste glimlachte hij even. Ook zij kwam hem bekend voor en, daarbovenop, vond hij haar er nog knap uitzien ook. Hij wist echter niet wat zei over hem dacht en durfde haar dus niet echt benaderen, op enkele toevallig kruisende blikken na.
(Jason krijgt een bericht, je kiest zelf of zijn gsm aan ligt en of hij kijkt terwijl hij in school zit of of hij wacht tot na school. Het bericht bevat de volgende boodschap: '[b]Tsssss, hoe durf je, zomaar die lieve, oude mevrouw Dickson aanvallen met een potlood.
[/b]" O ja, zijn signatuur staat er natuurlijk ook onder, maar dat ben ik even vergeten :p[/u]
'And that's how you form the present perfect continious.' Mevrouw Dicksons stem galmde door het lokaal. Het veel te luide stemgeluid gonsde nog door Merels hoofd toen ze hen een nieuwe opdracht gaf. Oefeningen maken. Merel voelde de plotselinge neiging om te geeuwen en gaf hier dan ook aan toe.
'Is mijn les niet interessant genoeg misschien, mevrouw Harrison?'
Merel richtte haar nu opengesperde, blauwe ogen op en keek in de richting van de stem. De leerkracht keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. 'Nee mevrouw, ik heb gewoon slecht geslapen vannacht.' antwoordde ze snel, in de hoop aan een eventuele straf te kunnen ontkomen.
'Ah, en daarom slaap je dus maar in mijn les, ik begrijp het. Tien bladzijden tegen morgen.'
Bij alle andere leerkrachten zou merel nu rechtgesprongen zijn om te protesteren, maar ze wist wel beter. Bij Dickson zou haar dat enkel extra strafwerk opleveren. Kwaad nam ze dus maar haar balpen om aan de oefeningen te beginnen.
Een dof geluid klonk door het klaslokaal. Emma keek op om te zien waar het getik vandaan had gekomen. Aan het bord kon ze een verbijsterde mevrouw Dickson zien staan, terwijl naast haar een potlood in slow-motion naar beneden leek te vallen. Toen begon het schreeuwen. 'WIE WAS DAT?' Met verwilderde ogen keek ze het klaslokaal rond, tot deze bleven hangen op Jason. Ze wees hem aan en kon enkel 'jij' uitbrengen. Jason keek haar met verbaasde blik aan. 'Ik heb niets gedaan, vraag het maar rond, ik ben al de hele tijd oefeningen aan het maken.' Om zijn woorden kracht bij te zetten hield hij het blad omhoog.
'Ik heb jouw zien werpen, ik ben het zeker.' Zei ze, waarna ze op hem af liep en hem aan zijn arm naar buiten sleurde.
Even was het stil, tot ze de discussie in het nabije lokaal konden horen. [i](Als ik wat mag 'god-moden dan gebeurt dit, anders laat je het gewoon maar weg, ik zet het tussen dubbele aanhalingstekens)[/i] "Abigail, die meestal erg stil was, stond plots recht. 'Wie heeft er echt gesmeten?' ze liet haar blik even over hun hoofden gaan en Merel was er zeker van dat ze iets langer naar haar had gekeken dan naar de rest. Ze kwam haar zelfs bekend voor, al wist ze niet van waar.
'Niemand? Vreemd, want ik heb Jason niet zien werpen.' Een tweede blik ging doorheen het klaslokaal, ditmaal kwader, waarna ze ging zitten.
Juist op tijd, want op dat moment kwam Dickson terug binnen. Haar ogen stonden wijd open en haar gezicht was rood aangelopen, waarschijnlijk was het niet zo gelopen als ze gewenst had."
[u][b]Tyler[/b][/u]
Na de heftige woordenwisseling, die Tyler persoonlijk erg grappig vond, verliet mevrouw Dickson het lokaal. Tyler volgde Jason met zijn ogen, iets aan de jongeman kwam hem bekend voor. Toen deze naast Parcival ging zitten bleef hij hem nog even aanstaren. Daarna liet hij zijn blik over de rest van de klas gaan. Velen onder hen deden moeite om hun gegrinnik over het voorbije incident te verbergen, weinigen slaagden hierin. Toen zijn blik even die van Valentina kruiste glimlachte hij even. Ook zij kwam hem bekend voor en, daarbovenop, vond hij haar er nog knap uitzien ook. Hij wist echter niet wat zei over hem dacht en durfde haar dus niet echt benaderen, op enkele toevallig kruisende blikken na.
(Jason krijgt een bericht, je kiest zelf of zijn gsm aan ligt en of hij kijkt terwijl hij in school zit of of hij wacht tot na school. Het bericht bevat de volgende boodschap: '[b]Tsssss, hoe durf je, zomaar die lieve, oude mevrouw Dickson aanvallen met een potlood.
[/b]" O ja, zijn signatuur staat er natuurlijk ook onder, maar dat ben ik even vergeten :p[/u]-
Enigmatic
- Beheerder
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 07-04-2014 20:12
Ik vergeef het je voor nu, maar liefst geen god-modding meer.
[b]Jason Nova[/b]
Mijn iPhone trilde en subtiel keek ik naar het smsje dat ik gekregen had.
[i]Onbekend
Tsssss, hoe durf je, zomaar die lieve, oude mevrouw Dickson aanvallen met een potlood.
- L[/i]
Een frons verscheen op mijn voorhoofd. Wie stuurde me dit nu met een onbekend nummer? Vast weer één of andere grap van mijn klasgenoten, dat kon niet anders.
De bel ging en dat betekende dat ik nu waarschijnlijk een heel gesprek zou hebben met mijn klassenleerkracht, terwijl ik helemaal niets gedaan had. Zuchtend stond ik op toen iedereen uit de klas ging en stopte bij mr Smith.
"Vertel eens, Jason," begon hij, de laatste leerling nakijkend wanneer die de klas uitging. "Wat is er nu echt gebeurd?" Mr Smith leek oprecht bereid om te luisteren en zijn kalme stem deed hem klinken alsof hij overtuigd was van mijn onschuld.
"Ik was gewoon mijn oefeningen aan het maken en mvr Dickson was anderen onterecht een preek aan het geven en daarna kwam het op mij neer," vertelde ik. "Ik werd daarom kwaad omdat maar ik heb niets gegooid, echt niet."
"Dat lijkt me ook niet bepaald iets voor jou," gaf hij toe.
"Luister, mr Smith," ik mocht dan wel een stil persoon zijn, maar ik durfde mijn gedacht zeggen als het erop neerkwam. "Niemand heeft mvr Dickson werkelijk graag. Ze wordt kwaad op iedereen zonder reden, behalve haar lievelingetjes. Zodra ze merkt dat je ook maar één seconde van de les afwijkt, wordt ze razend." Mr Smith knikte aandachtig luisterend. "Het zou me niet verbazen als iedereen de neiging heeft om uit woede dingen naar haar te werpen, maar dat doen we gewoon niet. Dat zou ik alleszins niet doen."
"Ik denk dat er eens een hartig woordje moet gedaan worden met mvr Dickson." Hij legde een hand op mijn schouder. "Maak je geen zorgen, ik geloof je en ik geloof alle andere leerlingen ook die durfden om een klacht in te dienen."
"Bedankt, mr Smith," zei ik en glimlachte.
"Ga nu maar lunchen, je zal wel honger hebben." Hij klopte lachend op mijn schouder en ik vertrok ook met een glimlach. Er zouden meer leerkrachten moeten zijn als mr Smith. Jammer genoeg waren die zeldzaam.
Ik begaf me naar de refter en zocht naar mijn vrienden, die me van aan ons vaste tafeltje wendden. Ik deed teken terug dat ik eerst wat eten ging halen.
[b]Jason Nova[/b]
Mijn iPhone trilde en subtiel keek ik naar het smsje dat ik gekregen had.
[i]Onbekend
Tsssss, hoe durf je, zomaar die lieve, oude mevrouw Dickson aanvallen met een potlood.
- L[/i]
Een frons verscheen op mijn voorhoofd. Wie stuurde me dit nu met een onbekend nummer? Vast weer één of andere grap van mijn klasgenoten, dat kon niet anders.
De bel ging en dat betekende dat ik nu waarschijnlijk een heel gesprek zou hebben met mijn klassenleerkracht, terwijl ik helemaal niets gedaan had. Zuchtend stond ik op toen iedereen uit de klas ging en stopte bij mr Smith.
"Vertel eens, Jason," begon hij, de laatste leerling nakijkend wanneer die de klas uitging. "Wat is er nu echt gebeurd?" Mr Smith leek oprecht bereid om te luisteren en zijn kalme stem deed hem klinken alsof hij overtuigd was van mijn onschuld.
"Ik was gewoon mijn oefeningen aan het maken en mvr Dickson was anderen onterecht een preek aan het geven en daarna kwam het op mij neer," vertelde ik. "Ik werd daarom kwaad omdat maar ik heb niets gegooid, echt niet."
"Dat lijkt me ook niet bepaald iets voor jou," gaf hij toe.
"Luister, mr Smith," ik mocht dan wel een stil persoon zijn, maar ik durfde mijn gedacht zeggen als het erop neerkwam. "Niemand heeft mvr Dickson werkelijk graag. Ze wordt kwaad op iedereen zonder reden, behalve haar lievelingetjes. Zodra ze merkt dat je ook maar één seconde van de les afwijkt, wordt ze razend." Mr Smith knikte aandachtig luisterend. "Het zou me niet verbazen als iedereen de neiging heeft om uit woede dingen naar haar te werpen, maar dat doen we gewoon niet. Dat zou ik alleszins niet doen."
"Ik denk dat er eens een hartig woordje moet gedaan worden met mvr Dickson." Hij legde een hand op mijn schouder. "Maak je geen zorgen, ik geloof je en ik geloof alle andere leerlingen ook die durfden om een klacht in te dienen."
"Bedankt, mr Smith," zei ik en glimlachte.
"Ga nu maar lunchen, je zal wel honger hebben." Hij klopte lachend op mijn schouder en ik vertrok ook met een glimlach. Er zouden meer leerkrachten moeten zijn als mr Smith. Jammer genoeg waren die zeldzaam.
Ik begaf me naar de refter en zocht naar mijn vrienden, die me van aan ons vaste tafeltje wendden. Ik deed teken terug dat ik eerst wat eten ging halen.
[img]http://i.imgur.com/00B9TLU.png[/img]
-
herat123
- Newbie
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 19-04-2014 16:52
[u][b]Parcival Ardens[/b][/u]
Toen Jason naast hem kwam zitten werd Parcivals wat ongemakkelijk. Jason kwam hem bekend voor, maar hij kon niet direct zeggen waarom. Hij twijfelde om hem aan te spreken, hij wilde de intrigerende jongen naast zich leren kennen, maar deed dit uiteindelijk niet. Deels omdat hij niet echt sociaal aangelegd was, deels omdat Jason er niet echt spraakzaam uit zag door de kwade blik in zijn ogen.
Toen de bel ging stonden ze allebei recht, hij knikte even in diens richting en vertrok toen naar de refter. Naar gewoonte zette hij zich apart aan een tafeltje om rustig te kunnen eten. Terwijl hij een hap nam van zijn boterham keek hij rond in de zaal. Hij merkte dat niet enkel Jason hem bekend voor kwam. Om hem heen zaten een vier of vijftal mensen die hem hetzelfde gevoel gaven. Plots keek één van de onbekende bekenden in zijn richting, een meisje. Hij wist dat ze in de klas van Jason zat, maar kon haar naam niet meer herinneren. Ze keek hem vragend aan bij het zien van zijn blik. Parcival zag hoe ze iets tegen haar vriendinnen zei, waarop deze begonnen te gniffelen en zij van de tafel recht stond en op hem af kwam. Toen ze aangekomen was ging ze bij hem aan tafel gaan zitten.
'En vertel me nu eens wat er zo interessant aan me is dat je zo staat te gapen.'
Parcival vloekte inwendig, waarom moest ze nu zo nodig afkomen.
'Euhmm' bracht hij stotterend uit. 'Je komt me bekend voor.'
Het meisje keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "En van waar ken je me precies?"
'Om eerlijk te zijn heb ik er geen idee van. Ik heb gewoon het gevoel dat ik je ergens van ken.'
'Om eerlijk te zijn, ik heb hetzelfde gevoel, anders was ik nooit afgekomen. Misschien is het gewoon toeval, je bent niet de enige waarbij ik dit gevoel heb.'
Even leek het alsof Parcival niets meer zou zeggen, waardoor ze recht stond van tafel om haar vriendinnen weer te gaan vervoegen. Net voor ze vertrok wees Parcival echter naar Jason. 'Bij hem heb ik hetzelfde gevoel.'
Het meisje bleef staan, keek naar Jason en verliet hem toen met een peinzende blik.
'DRIIINNNGGGGG'
Parcival wilde vertrekken, te laat komen in de wiskundeles stond namelijk bijna gelijk aan zelfmoord. Hij stond recht, schoof zijn stoel onder tafel en zag toen hoe het meisje subtiel een blaadje liet vallen toen ze langs zijn tafel voorbijkwam. Hij bukte zich om het op te rapen en merkte dat er een nummer op was geschreven, waarschijnlijk haar gsm-nummer.
(Heb even het eerste contact gelegd )
Toen Jason naast hem kwam zitten werd Parcivals wat ongemakkelijk. Jason kwam hem bekend voor, maar hij kon niet direct zeggen waarom. Hij twijfelde om hem aan te spreken, hij wilde de intrigerende jongen naast zich leren kennen, maar deed dit uiteindelijk niet. Deels omdat hij niet echt sociaal aangelegd was, deels omdat Jason er niet echt spraakzaam uit zag door de kwade blik in zijn ogen.
Toen de bel ging stonden ze allebei recht, hij knikte even in diens richting en vertrok toen naar de refter. Naar gewoonte zette hij zich apart aan een tafeltje om rustig te kunnen eten. Terwijl hij een hap nam van zijn boterham keek hij rond in de zaal. Hij merkte dat niet enkel Jason hem bekend voor kwam. Om hem heen zaten een vier of vijftal mensen die hem hetzelfde gevoel gaven. Plots keek één van de onbekende bekenden in zijn richting, een meisje. Hij wist dat ze in de klas van Jason zat, maar kon haar naam niet meer herinneren. Ze keek hem vragend aan bij het zien van zijn blik. Parcival zag hoe ze iets tegen haar vriendinnen zei, waarop deze begonnen te gniffelen en zij van de tafel recht stond en op hem af kwam. Toen ze aangekomen was ging ze bij hem aan tafel gaan zitten.
'En vertel me nu eens wat er zo interessant aan me is dat je zo staat te gapen.'
Parcival vloekte inwendig, waarom moest ze nu zo nodig afkomen.
'Euhmm' bracht hij stotterend uit. 'Je komt me bekend voor.'
Het meisje keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "En van waar ken je me precies?"
'Om eerlijk te zijn heb ik er geen idee van. Ik heb gewoon het gevoel dat ik je ergens van ken.'
'Om eerlijk te zijn, ik heb hetzelfde gevoel, anders was ik nooit afgekomen. Misschien is het gewoon toeval, je bent niet de enige waarbij ik dit gevoel heb.'
Even leek het alsof Parcival niets meer zou zeggen, waardoor ze recht stond van tafel om haar vriendinnen weer te gaan vervoegen. Net voor ze vertrok wees Parcival echter naar Jason. 'Bij hem heb ik hetzelfde gevoel.'
Het meisje bleef staan, keek naar Jason en verliet hem toen met een peinzende blik.
'DRIIINNNGGGGG'
Parcival wilde vertrekken, te laat komen in de wiskundeles stond namelijk bijna gelijk aan zelfmoord. Hij stond recht, schoof zijn stoel onder tafel en zag toen hoe het meisje subtiel een blaadje liet vallen toen ze langs zijn tafel voorbijkwam. Hij bukte zich om het op te rapen en merkte dat er een nummer op was geschreven, waarschijnlijk haar gsm-nummer.
(Heb even het eerste contact gelegd
)-
Enigmatic
- Beheerder
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 07-04-2014 20:12
[b]Valentina Red[/b]
Bij de lunch was ik de eetzaal aan het afspeuren, op zoek naar Tyler. Geen idee waarom ik opeens contact met hem wilde zoeken, maar er was gewoon iets vreemds aan de hand. Het gevoel dat ik hem ergens van kende was gewoon vreemd en ik wilde er het fijne van weten.
"Tina." Luna knipte met haar vingers voor mijn ogen. Ik knipperde en keek haar aan, mijn gedachten nog bij het zoeken naar Tyler.
"Wat?" mompelde ik.
"Ik vroeg of je naar Katy's feest gaat vrijdag," herhaalde ze haar vraag, die ze me blijkbaar al eerder had gevraagd.
"Geen idee," antwoordde ik onaandachtig en zag toen Tyler ergens in de verte naar een tafeltje toelopen.
"Waar zit je met je gedachten?" vroeg Luna beduusd en keek me met een frons aan.
"Ik moet even wat doen, ik zie jullie straks wel," zei ik kortaf en stond op zonder mijn blik van Tyler af te halen, mijn vriendinnen verward achterlatend. Mijn tas griste ik van de stoel en liep richting zijn tafel, natuurlijk zelfzeker en zonder mijn aandacht ergens anders op te richten. Toen ik bij zijn tafeltje aankwam, stopte ik naast hem en wachtte tot hij me aankeek.
"Tyler," zei een vriend van hem zachtjes. "Volgens mij is het voor jou." Hij wees met zijn duim in mijn richting, maar kon zijn ogen niet van me afhouden. Ik keek hem kort aan en liet mijn blik ook even over de andere vier jongens glijden, die me helemaal keurden en bestudeerden. Natuurlijk vroegen ze zich af waarom ik hier stond. Ik was Valentina Red. Eén van de populairste mensen op school en ik ging niet zomaar bij minder populaire mensen staan.
"Hey," zei ik tegen Tyler en ik liet mijn speciale, lichtgroene ogen niet van de zijne afwijken. Hij was best knap en ik had wiskunde met hem.
"Ze is van dichtbij zelfs nog mooier," hoorde ik één van de jongens fluisteren, maar negeerde het. Ik wist namelijk wel dat ik mooi was, of het nu van dichtbij of ver was.
"Ik wil je wat vragen." Ik boog een beetje naar voren, met de bedoeling mijn stem wat te kunnen verzachten, zodat de anderen het niet zo goed zouden kunnen horen. "Kan je na de lunch op me wachten?"
Natuurlijk was ik er zeker van dat hij dit niet zou weigeren. Wie zou er zoiets nu kunnen weigeren van Valentina Red? Mijn fijne handen had ik op de tafel geplaatst toen ik wat naar hem toe had gebogen om hem aan te spreken. Nu haalde ik ze weg en wierp Tyler een kleine grijns toe, waarna ik nog zonder een blik op de andere jongens te werpen, wegliep. Ik had het lichaam van een godin en dat was ik me maar al te goed bewust. Mijn lichaam werd begeerd door alle jongens en daar maakte ik natuurlijk gebruik van. Waar ik ook was, wat ik ook deed, ik behield mijn klasse en elegantie. Nu ook wanneer ik met wiegende heupen weer naar mijn vriendinnen toeging. Wanneer ik weer zat, werd ik met vragen bestookt, maar ik zei dat het niet belangrijk was. Ik plaatste mijn handpalm onder mijn kin om mijn hoofd te ondersteunen en wierp een korte, uitdagende blik richting Tyler, waarbij ik ook lichtjes grijnsde.
Bij de lunch was ik de eetzaal aan het afspeuren, op zoek naar Tyler. Geen idee waarom ik opeens contact met hem wilde zoeken, maar er was gewoon iets vreemds aan de hand. Het gevoel dat ik hem ergens van kende was gewoon vreemd en ik wilde er het fijne van weten.
"Tina." Luna knipte met haar vingers voor mijn ogen. Ik knipperde en keek haar aan, mijn gedachten nog bij het zoeken naar Tyler.
"Wat?" mompelde ik.
"Ik vroeg of je naar Katy's feest gaat vrijdag," herhaalde ze haar vraag, die ze me blijkbaar al eerder had gevraagd.
"Geen idee," antwoordde ik onaandachtig en zag toen Tyler ergens in de verte naar een tafeltje toelopen.
"Waar zit je met je gedachten?" vroeg Luna beduusd en keek me met een frons aan.
"Ik moet even wat doen, ik zie jullie straks wel," zei ik kortaf en stond op zonder mijn blik van Tyler af te halen, mijn vriendinnen verward achterlatend. Mijn tas griste ik van de stoel en liep richting zijn tafel, natuurlijk zelfzeker en zonder mijn aandacht ergens anders op te richten. Toen ik bij zijn tafeltje aankwam, stopte ik naast hem en wachtte tot hij me aankeek.
"Tyler," zei een vriend van hem zachtjes. "Volgens mij is het voor jou." Hij wees met zijn duim in mijn richting, maar kon zijn ogen niet van me afhouden. Ik keek hem kort aan en liet mijn blik ook even over de andere vier jongens glijden, die me helemaal keurden en bestudeerden. Natuurlijk vroegen ze zich af waarom ik hier stond. Ik was Valentina Red. Eén van de populairste mensen op school en ik ging niet zomaar bij minder populaire mensen staan.
"Hey," zei ik tegen Tyler en ik liet mijn speciale, lichtgroene ogen niet van de zijne afwijken. Hij was best knap en ik had wiskunde met hem.
"Ze is van dichtbij zelfs nog mooier," hoorde ik één van de jongens fluisteren, maar negeerde het. Ik wist namelijk wel dat ik mooi was, of het nu van dichtbij of ver was.
"Ik wil je wat vragen." Ik boog een beetje naar voren, met de bedoeling mijn stem wat te kunnen verzachten, zodat de anderen het niet zo goed zouden kunnen horen. "Kan je na de lunch op me wachten?"
Natuurlijk was ik er zeker van dat hij dit niet zou weigeren. Wie zou er zoiets nu kunnen weigeren van Valentina Red? Mijn fijne handen had ik op de tafel geplaatst toen ik wat naar hem toe had gebogen om hem aan te spreken. Nu haalde ik ze weg en wierp Tyler een kleine grijns toe, waarna ik nog zonder een blik op de andere jongens te werpen, wegliep. Ik had het lichaam van een godin en dat was ik me maar al te goed bewust. Mijn lichaam werd begeerd door alle jongens en daar maakte ik natuurlijk gebruik van. Waar ik ook was, wat ik ook deed, ik behield mijn klasse en elegantie. Nu ook wanneer ik met wiegende heupen weer naar mijn vriendinnen toeging. Wanneer ik weer zat, werd ik met vragen bestookt, maar ik zei dat het niet belangrijk was. Ik plaatste mijn handpalm onder mijn kin om mijn hoofd te ondersteunen en wierp een korte, uitdagende blik richting Tyler, waarbij ik ook lichtjes grijnsde.
[img]http://i.imgur.com/00B9TLU.png[/img]
-
herat123
- Newbie
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 19-04-2014 16:52
[b]Tyler[/b]
Zijn vrienden keken hem met open mond aan. "Ik wist niet dat je haar kende?" Zei één van hem tegen hem, nog steeds fluisterend, alsof hij bang was de gespannen stilte te doorbreken.
"Dat wist ik dus ook niet." Antwoordde hij, terwijl hij de zojuist plaatsgevonden ontmoeting verwerkte. Hij wierp nog een blik in haar richting en merkte dat ze hem grijnzend aankeek. Hij hield zijn hoofd wat schuin, waarna hij zijn ogen van haar losmaakte. "Gaan jullie maar na het eten, ik vis ondertussen uit wat ze van me wil."
"Als je wilt help ik wel mee vissen hoor." Grapte één van zijn vrienden, maar na een opgetrokken wenkbrauw van Tylers kant zweeg deze al snel. Toen de studiemeester hen weg begon te jagen uit de kantine bleef Tyler wat treuzelen en hij zag vanuit zijn ooghoek dat ook Valentina een reden zocht om wat langer in de ruimte te kunnen blijven.
Toen de meesten de zaal hadden verlaten en ook Valentina recht stond, vertrok ook hij, om haar enkele seconden later te vervoegen op de gang.
Hij ging voor haar staan en keek met zijn heldere, blauwe ogen in haar groene ogen. Ze deden hem denken aan het groene schijnsel van het noorderlicht, even speels en toch mysterieus. "Vertel me nu eens, waarom je me wilt spreken." Zei hij, terwijl hij haar blik bleef vasthouden.
[b]Parcival[/b]
komt momenteel niets speciaals tegen, zit gewoon in de les, zich af te vragen waarom hij dat nummer gekregen heeft.
[b]Merel[/b]
"En zo ontstaat een vulkaan." Sloot ze haar les af. Ze had enkele dagen geleden de opdracht gekregen van haar leerkracht aardrijkskunde om zelf eens les te geven. Dit kwam deels omdat ze had laten doorschijnen dat ze later leerkrachte wilde worden en omdat ze een goed resultaat had gehad het vorig trimester. Haar leerkracht zag er dus geen graten in om haar eens vooraan de klas te zetten.
Ze liet nog een laatste maal haar blik over de klas gaan, merkte hier en daar iemand op die ze leek te herkennen en liet dan ook haar blik iets langer op deze personen rusten.
"Zijn er nog vragen?"
(Je kunt zelf kiezen of je hier gebruik van maakt of niet, en wie er in die klas zat)
Zijn vrienden keken hem met open mond aan. "Ik wist niet dat je haar kende?" Zei één van hem tegen hem, nog steeds fluisterend, alsof hij bang was de gespannen stilte te doorbreken.
"Dat wist ik dus ook niet." Antwoordde hij, terwijl hij de zojuist plaatsgevonden ontmoeting verwerkte. Hij wierp nog een blik in haar richting en merkte dat ze hem grijnzend aankeek. Hij hield zijn hoofd wat schuin, waarna hij zijn ogen van haar losmaakte. "Gaan jullie maar na het eten, ik vis ondertussen uit wat ze van me wil."
"Als je wilt help ik wel mee vissen hoor." Grapte één van zijn vrienden, maar na een opgetrokken wenkbrauw van Tylers kant zweeg deze al snel. Toen de studiemeester hen weg begon te jagen uit de kantine bleef Tyler wat treuzelen en hij zag vanuit zijn ooghoek dat ook Valentina een reden zocht om wat langer in de ruimte te kunnen blijven.
Toen de meesten de zaal hadden verlaten en ook Valentina recht stond, vertrok ook hij, om haar enkele seconden later te vervoegen op de gang.
Hij ging voor haar staan en keek met zijn heldere, blauwe ogen in haar groene ogen. Ze deden hem denken aan het groene schijnsel van het noorderlicht, even speels en toch mysterieus. "Vertel me nu eens, waarom je me wilt spreken." Zei hij, terwijl hij haar blik bleef vasthouden.
[b]Parcival[/b]
komt momenteel niets speciaals tegen, zit gewoon in de les, zich af te vragen waarom hij dat nummer gekregen heeft.
[b]Merel[/b]
"En zo ontstaat een vulkaan." Sloot ze haar les af. Ze had enkele dagen geleden de opdracht gekregen van haar leerkracht aardrijkskunde om zelf eens les te geven. Dit kwam deels omdat ze had laten doorschijnen dat ze later leerkrachte wilde worden en omdat ze een goed resultaat had gehad het vorig trimester. Haar leerkracht zag er dus geen graten in om haar eens vooraan de klas te zetten.
Ze liet nog een laatste maal haar blik over de klas gaan, merkte hier en daar iemand op die ze leek te herkennen en liet dan ook haar blik iets langer op deze personen rusten.
"Zijn er nog vragen?"
(Je kunt zelf kiezen of je hier gebruik van maakt of niet, en wie er in die klas zat)
-
Enigmatic
- Beheerder
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 07-04-2014 20:12
[b]@ Tyler
Valentina Red[/b]
De lunch was afgelopen en iedereen moest zijn eigen serveerblad opruimen en de refter verlaten, zodat de poetsploeg alles kon schoonmaken. Terwijl ik subtiele blikken wierp richting Tyler, om te kijken of hij zoals ik verwachtte een reden zocht om me tegen het lijf te lopen, rommelde ik wat in mijn handtas. Ik was niet werkelijk ergens naar op zoek, maar dat speelde ik gewoon. Vervolgens liep ik de kantine uit, ervan uitgaande dat Tyler wel naar me toe zou komen en niet veel later versperde hij me de weg. Zijn heldere, blauwe ogen betoverden me meteen en ik nam ruim de tijd om van hun schoonheid te genieten. Nog nooit had ik ze van zo dichtbij bekeken, maar toch voelde het zo bekend, alsof ik al eerder in zijn ogen had gekeken. Ik kon me alleen niet herinneren wanneer dat gebeurd kon zijn en ik kon al helemaal niet bedenken hoe ik op het idee kwam dat ze zo bekend voor me waren.
Hij stelde me een vraag en ik knipperde, vervolgens mijn keel schrapend.
"Ik zal meteen to the point komen," zei ik en glimlachte, terwijl ik zijn ogen toeliet mij nog meer te betoveren. "Waar ken ik jou van?" Ik kneep mijn ogen een beetje samen en fronste lichtjes. "Ik heb het gevoel dat ik je beter ken dan gewoon iemand waarmee ik Wiskunde heb en verder nooit spreek."
[b]@ Merel
Jason Nova[/b]
Merel had de les voor vandaag gegeven, wat we eerst vrij raar vonden. Waarom moest een leerling ons opeens gaan onderwijzen? Op zich had ze het allemaal best goed uitgelegd, dus niemand had er achteraf problemen mee. De hele les al had ik haar bestudeerd, niet omdat ze als leerling les gaf, of omdat ik haar mooi vond, maar gewoon omdat ik had geprobeerd te achterhalen waar ik haar van kende. Ik had al een tijdje het gevoel bij haar en nog wat andere mensen dat ik ze kende, maar ik kon gewoon niet bedenken waarom ik ze kende en van waar. Heb ik ze als kind gekend? Misschien een keer tegengekomen? Nee, dat was onmogelijk. Het gevoel was vreemder om hen te herinneren als vrienden van toen ik klein was. Daarnaast kon het niet zo'n groot toeval zijn dat het bij meerdere mensen voorkwam. Er was iets anders aan de hand.
"Ik heb een vraag," zei Lisa. "Hoe ontstaat een vulkaanuitbarsting?" Ik liet mijn blik op haar rusten tot ze was uitgesproken. Daarna richtte ik me weer op Merel. Het antwoord interesseerde me eigenlijk niet, want dat wist ik al. Wat me echter wel interesseerde was erachter komen waarvan ik haar kende. Misschien moest ik het eens vragen? Maar ik was niet het type die zo spontaan deed met mensen die ik niet kende. Misschien moest ik nog even afwachten.
Valentina Red[/b]
De lunch was afgelopen en iedereen moest zijn eigen serveerblad opruimen en de refter verlaten, zodat de poetsploeg alles kon schoonmaken. Terwijl ik subtiele blikken wierp richting Tyler, om te kijken of hij zoals ik verwachtte een reden zocht om me tegen het lijf te lopen, rommelde ik wat in mijn handtas. Ik was niet werkelijk ergens naar op zoek, maar dat speelde ik gewoon. Vervolgens liep ik de kantine uit, ervan uitgaande dat Tyler wel naar me toe zou komen en niet veel later versperde hij me de weg. Zijn heldere, blauwe ogen betoverden me meteen en ik nam ruim de tijd om van hun schoonheid te genieten. Nog nooit had ik ze van zo dichtbij bekeken, maar toch voelde het zo bekend, alsof ik al eerder in zijn ogen had gekeken. Ik kon me alleen niet herinneren wanneer dat gebeurd kon zijn en ik kon al helemaal niet bedenken hoe ik op het idee kwam dat ze zo bekend voor me waren.
Hij stelde me een vraag en ik knipperde, vervolgens mijn keel schrapend.
"Ik zal meteen to the point komen," zei ik en glimlachte, terwijl ik zijn ogen toeliet mij nog meer te betoveren. "Waar ken ik jou van?" Ik kneep mijn ogen een beetje samen en fronste lichtjes. "Ik heb het gevoel dat ik je beter ken dan gewoon iemand waarmee ik Wiskunde heb en verder nooit spreek."
[b]@ Merel
Jason Nova[/b]
Merel had de les voor vandaag gegeven, wat we eerst vrij raar vonden. Waarom moest een leerling ons opeens gaan onderwijzen? Op zich had ze het allemaal best goed uitgelegd, dus niemand had er achteraf problemen mee. De hele les al had ik haar bestudeerd, niet omdat ze als leerling les gaf, of omdat ik haar mooi vond, maar gewoon omdat ik had geprobeerd te achterhalen waar ik haar van kende. Ik had al een tijdje het gevoel bij haar en nog wat andere mensen dat ik ze kende, maar ik kon gewoon niet bedenken waarom ik ze kende en van waar. Heb ik ze als kind gekend? Misschien een keer tegengekomen? Nee, dat was onmogelijk. Het gevoel was vreemder om hen te herinneren als vrienden van toen ik klein was. Daarnaast kon het niet zo'n groot toeval zijn dat het bij meerdere mensen voorkwam. Er was iets anders aan de hand.
"Ik heb een vraag," zei Lisa. "Hoe ontstaat een vulkaanuitbarsting?" Ik liet mijn blik op haar rusten tot ze was uitgesproken. Daarna richtte ik me weer op Merel. Het antwoord interesseerde me eigenlijk niet, want dat wist ik al. Wat me echter wel interesseerde was erachter komen waarvan ik haar kende. Misschien moest ik het eens vragen? Maar ik was niet het type die zo spontaan deed met mensen die ik niet kende. Misschien moest ik nog even afwachten.
[img]http://i.imgur.com/00B9TLU.png[/img]
-
herat123
- Newbie
- Berichten: 21
- Lid geworden op: 19-04-2014 16:52
Tyler
"waar ken ik je van?" Tylers ogen verwijden zich een klein beetje bij het horen van haar vraag. Hij beantwoorde haar, waarschijnlijk onbewust, starende blik en glimlachte. "Jij komt me ook op de een of andere manier bekend voor." zei hij terwijl hij langzaam met zijn hand over zijn kin streek. "Maar dat is nog geen reden om me zo aan te staren." Voegde hij er aan toe, waarna hij knipoogde en even snel glimlachte.
"Om terug te komen op je vraag, ik heb er geen idee van. Wel ben ik redelijk zeker dat ik je nooit eerder ben tegengekomen op een kamp ofzo." Er verschenen een paar rimpels op zijn voorhoofd. "Nu ik het er toch over heb, ik heb dit gevoel niet enkel bij jou, maar ook bij enkele andere leerlingen. Een vijftal denk ik."
Hij keek haar nogmaals aan, ditmaal was hij het die haar aanstaarde. Iets in haar ogen zorgde ervoor dat hij zich er erg moeilijk van kon losrukken.
Parcival
Na een verschrikkelijk saaie les esthetica stond Parcival recht van zijn bank. Hij rekte zich uit, daarbij een zachte kreun uitend en verliet toen het lokaal. Hij besloot zijn gsm te nemen en een berichtje te zenden naar het hem bekend voorkomende meisje. "waarom kreeg ik je nummer?"
Merel
"doordat de druk op de aardkorst op een bepaalde plaats te hoog wordt, ik heb er een korte animatie van gemaakt op de computer, want ik verwachte deze vraag wel." Ze draaide zich om naar de computer, die aangesloten was op de beamer in het lokaal en liet de animatie spelen. Terwijl ze dit deed voelde ze de lichte rilling over haar rug lopen, die ze steeds voelde als iemand haar indringend aankeek. Toen de animatie voorbij was draaide ze zich weer om, ditmaal om iedereen te verblijden met de boodschap dat de les voorbij was. Terwijl ze dit zei greep ze de blik van de staarder vast met haar eigen blik. Na enkele seconden gekeken te hebben, zonder te knipperen weliswaar, bukte ze zich om ook haar materiaal bijeen te nemen.
"waar ken ik je van?" Tylers ogen verwijden zich een klein beetje bij het horen van haar vraag. Hij beantwoorde haar, waarschijnlijk onbewust, starende blik en glimlachte. "Jij komt me ook op de een of andere manier bekend voor." zei hij terwijl hij langzaam met zijn hand over zijn kin streek. "Maar dat is nog geen reden om me zo aan te staren." Voegde hij er aan toe, waarna hij knipoogde en even snel glimlachte.
"Om terug te komen op je vraag, ik heb er geen idee van. Wel ben ik redelijk zeker dat ik je nooit eerder ben tegengekomen op een kamp ofzo." Er verschenen een paar rimpels op zijn voorhoofd. "Nu ik het er toch over heb, ik heb dit gevoel niet enkel bij jou, maar ook bij enkele andere leerlingen. Een vijftal denk ik."
Hij keek haar nogmaals aan, ditmaal was hij het die haar aanstaarde. Iets in haar ogen zorgde ervoor dat hij zich er erg moeilijk van kon losrukken.
Parcival
Na een verschrikkelijk saaie les esthetica stond Parcival recht van zijn bank. Hij rekte zich uit, daarbij een zachte kreun uitend en verliet toen het lokaal. Hij besloot zijn gsm te nemen en een berichtje te zenden naar het hem bekend voorkomende meisje. "waarom kreeg ik je nummer?"
Merel
"doordat de druk op de aardkorst op een bepaalde plaats te hoog wordt, ik heb er een korte animatie van gemaakt op de computer, want ik verwachte deze vraag wel." Ze draaide zich om naar de computer, die aangesloten was op de beamer in het lokaal en liet de animatie spelen. Terwijl ze dit deed voelde ze de lichte rilling over haar rug lopen, die ze steeds voelde als iemand haar indringend aankeek. Toen de animatie voorbij was draaide ze zich weer om, ditmaal om iedereen te verblijden met de boodschap dat de les voorbij was. Terwijl ze dit zei greep ze de blik van de staarder vast met haar eigen blik. Na enkele seconden gekeken te hebben, zonder te knipperen weliswaar, bukte ze zich om ook haar materiaal bijeen te nemen.
-
Enigmatic
- Beheerder
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 07-04-2014 20:12
[b]Valentina Red[/b]
Tyler leek me verrast bij het horen van mijn vraag. Wanneer hij toegaf dat ook hij het gevoel had dat ik hem bekend voorkwam, werd zijn verraste blik verklaard. Blijkbaar had ik hem staan aanstaren want door zijn opmerking knipperde ik met mijn ogen. Kort ging mijn blik naar zijn glimlach en ook ik glimlachte kort daarna, waarna ik een knipoog van hem opving. Vreemd genoeg deed die knipoog iets met me, maar dat liet ik niet merken. Mijn hoofd draaide ik een beetje scheef en fronste heel lichtjes mijn wenkbrauwen. Nu bekeek ik hem eerder met een bestuderende blik, proberend te achterhalen waarom zijn knipoog van zonet een bepaald effect op me had. Misschien omdat hij de enige was tot nu toe die de durf had om te knipogen naar mij, Valentina Red. Hoewel ik met spot gereageerd zou hebben in ieder andere situatie bij mensen die niet tot mijn niveau behoorden, deed ik het nu niet. Hij had lef en dat gecombineerd met het mysterieuze gevoel dat ik hem kende en zijn aantrekkelijke uiterlijk, wekte enige interesse in me op.
"Ik was even in gedachten verzonken," zei ik slechts en luisterde verder naar zijn woorden. "Om eerlijk te zijn heb ik dit ook met een paar andere mensen en dit is nu al een tijdje aan de gang." De frons was nu dieper en deze keer omdat het de verwarring moest uitdrukken van de situatie. Even had ik de grond aangestaard, gewoon nadenkend en wanneer ik opnieuw in zijn ogen keek, was híj me dit keer aan het aanstaren. Nogmaals draaide ik mijn hoofd een beetje scheef en trok mijn wenkbrauwen een beetje op. Vervolgens weken mijn lippen een beetje van elkaar en geleidelijk aan krulde mijn linker mondhoek tot een kleine, geamuseerde grijns.
"Je zegt iets over mij, maar nu ben jij degene die me staat aan te staren." Een geamuseerde schittering verscheen in mijn lichtgroene ogen en ik kneep ze uitdagend een beetje samen.
Tyler leek me verrast bij het horen van mijn vraag. Wanneer hij toegaf dat ook hij het gevoel had dat ik hem bekend voorkwam, werd zijn verraste blik verklaard. Blijkbaar had ik hem staan aanstaren want door zijn opmerking knipperde ik met mijn ogen. Kort ging mijn blik naar zijn glimlach en ook ik glimlachte kort daarna, waarna ik een knipoog van hem opving. Vreemd genoeg deed die knipoog iets met me, maar dat liet ik niet merken. Mijn hoofd draaide ik een beetje scheef en fronste heel lichtjes mijn wenkbrauwen. Nu bekeek ik hem eerder met een bestuderende blik, proberend te achterhalen waarom zijn knipoog van zonet een bepaald effect op me had. Misschien omdat hij de enige was tot nu toe die de durf had om te knipogen naar mij, Valentina Red. Hoewel ik met spot gereageerd zou hebben in ieder andere situatie bij mensen die niet tot mijn niveau behoorden, deed ik het nu niet. Hij had lef en dat gecombineerd met het mysterieuze gevoel dat ik hem kende en zijn aantrekkelijke uiterlijk, wekte enige interesse in me op.
"Ik was even in gedachten verzonken," zei ik slechts en luisterde verder naar zijn woorden. "Om eerlijk te zijn heb ik dit ook met een paar andere mensen en dit is nu al een tijdje aan de gang." De frons was nu dieper en deze keer omdat het de verwarring moest uitdrukken van de situatie. Even had ik de grond aangestaard, gewoon nadenkend en wanneer ik opnieuw in zijn ogen keek, was híj me dit keer aan het aanstaren. Nogmaals draaide ik mijn hoofd een beetje scheef en trok mijn wenkbrauwen een beetje op. Vervolgens weken mijn lippen een beetje van elkaar en geleidelijk aan krulde mijn linker mondhoek tot een kleine, geamuseerde grijns.
"Je zegt iets over mij, maar nu ben jij degene die me staat aan te staren." Een geamuseerde schittering verscheen in mijn lichtgroene ogen en ik kneep ze uitdagend een beetje samen.
[img]http://i.imgur.com/00B9TLU.png[/img]