[Openbaar] Supernatural Liars

[Enigmatic]

[img]http://i.imgur.com/8VPqBOR.png[/img]




[size=18][i][b]The story[/b][/i][/size]
[img]http://i.imgur.com/2EgPw3M.png[/img]


Een groep jongeren zijn slachtoffer geweest van wetenschappelijk experimenten. Ieder van hen heeft een gave gekregen door genetische manipulatie. Op een dag kwamen ze in opstand en zijn ze ontsnapt, maar niet iedereen kon meegaan. Sommigen waren te bang, anderen werden gepakt, dingen liepen uit de hand, dus slechts een select groepje is kunnen wegkomen. Een paar van hen werden op het laatste nippertje gevangen genomen. Hun namen waren Lily en Alexandré. Niemand durfde terug te gaan om hen te helpen, maar dat leek zinloos nadat ze werden geschoten. Nu ze dood waren, had het geen zin meer om terug te gaan, dus iedereen bracht zichzelf in veiligheid.
Op een mysterieuze wijze zijn alle ontsnapte jongeren hun geheugen kwijt geraakt, nadat ze thuis aankwamen en het bewustzijn verloren. Ze herinneren zich niets meer van alle experimenten, hun gaves of ook maar iets van wat met het wetenschappelijk bedrijf te maken had. Zelfs elkaar waren ze compleet vergeten.
Wanneer ze weer naar school gaan en alles weer stabiel lijkt, komen de jongeren elkaar tegen. Ze hebben elkaar leren kennen vanwege de experimenten, maar zitten toevallig ook op dezelfde school. Ze hebben het gevoel dat ze elkaar kennen, maar ze kunnen het zich niet herinneren. Terwijl ze proberen uit te zoeken waarom ze dat gevoel hebben, worstelen ze ook nog met dagelijkse problemen en met zichzelf. Ze hebben allemaal het gevoel dat ze anders zijn en durven er met niemand over praten. Sommigen ontdekken stilaan hun gave, maar kunnen er geen verklaring voor geven.
Stilaan worden ze allemaal bevriend met elkaar omdat ze willen uitpluizen waarom ze het gevoel hebben dat ze elkaar kennen. Op een dag beginnen ze allerlei berichten te krijgen van een zekere L. waarvan het nummer onbekend is. Deze persoon blijkt alles van hen te weten en verpest hun leven op alle mogelijke manieren, maar soms helpt die persoon hen ook. De jongeren zwijgen eerst maar komen er gaandeweg achter dat ze allemaal met hetzelfde te maken hebben. Dan willen ze uitzoeken wie die persoon is, wat er met hen aan de hand is en waarom ze het gevoel hebben dat ze elkaar kennen. Maar anderzijds moeten ze ook nog leren leven met dagelijkse dingen. Kan jij het aan om in de huid te kruipen van iemand met een totaal ander leven?




[size=18][i][b]Algemene info[/b][/i][/size]
[img]http://i.imgur.com/2EgPw3M.png[/img]


Supernatural Liars is een mix van de serie Pretty Little Liars en mijn eigen fantasie van bovennatuurlijke gaves. Het idee van de mysterieuze persoon die hen altijd en overal met een onbekend nummer contacteert, komt van de serie PLL. Verder is er niets overgenomen.




[size=18][i][b]Wat moet je doen?[/b][/i][/size]
[img]http://i.imgur.com/2EgPw3M.png[/img]


Deze RPG is voor iedereen. Iedereen speelt met iedereen, dus je mag tegen ieder personage van eender welke speler praten, je bemoeien met hen of andere dingen. Het gaat erom dat we samen het verhaal schrijven.
Je kiest één of meerdere personages en kent ze een gave toe of laat hen een normaal persoon zijn. Zorg voor variatie, dus speel niet alleen iemand met een gave!

[color=red][b]Belangrijk![/b][/color] Het verhaal start gewoon meteen op school of thuis.




[size=18][i][b]Regels[/b][/i][/size]
[img]http://i.imgur.com/2EgPw3M.png[/img]


• De algemene forum regels gelden hier.
• Speel ook eens een slechterik. Altijd goede mensen spelen maakt het verhaal saai. In het echte leven heb je ook b*tches en pestkoppen.
• Je mag je bemoeien met anderen maar doe het niet constant. Geef ook speelruimte voor je tegenspelers.
• Je mag maximaal 5 personages hebben, zowel met en zonder een gave. Wil je van eentje af, laat hem/haar dan op een bepaalde manier uit het verhaal gaan. (Sterfgeval, verhuizing,...) Daarna kan je een nieuw personage in de plaats maken.
• Een bovennatuurlijke is iets apart en zal dan ook meer in de spotlight staan, maar zorg ervoor dat je niet constant alles om jouw personage laat draaien.
• Ga niet over tot God-mode. Laat anderen beslissen hoe zijn/haar personage reageert, doet, etc.
• Schrijf altijd duidelijk de naam van jouw personage bovenaan je post.
• Als je tegen iemand praat, schrijf er dan altijd @(Naam van de tegenspeler) bij. Zo weten anderen tegen wie je spreekt.
• Niet quoten! Dat maakt het topic onduidelijk en kan er algauw verwarring opspelen.
[b]Nieuw[/b]
• Zorg voor voldoende schrijfmateriaal en interactie.
• Pas je zo goed mogelijk aan aan de situatie die je voorganger heeft gecreëerd.



[size=18][i][b]Personages[/b][/i][/size]
[img]http://i.imgur.com/2EgPw3M.png[/img]


Voor een overzichtelijk topic worden de personages aangemaakt in het aparte topic: http://onlinerpg.forum2go.nl/post229.html#229


[u][b]Enigmatic[/b][/u]

• [b]Naam personage:[/b] De mysterieuze L. - Geheimpje!

• [b]Naam personage:[/b] Valentina Red
[b]Gave:[/b] Pyrokinese
[b]Uiterlijk:[/b] Golvend, blond haar en lichtgroene ogen.
[b]Eventueel extra info:[/b] Valentina is een populair, intelligent en knap meisje. Het enige nadeel is dat ze een total b*tch is. Niemand vindt haar echt leuk, buiten haar vriendengroepje van populaire mensen. Enkel mensen die zij leuk vindt of een bepaalde status hebben op school, vindt ze waardig om van haar aanwezigheid te 'genieten'. Ze kan erg aangenaam zijn, maar alleen als je haar aanstaat of ze je beter leert kennen.

• [b]Naam personage:[/b] Jason Nova
[b]Gave:[/b] Telekinese
[b]Uiterlijk:[/b] Donkerbruin haar en helderblauwe/ turquoise ogen.
[b]Eventueel extra info:[/b] Jason is iemand die nogal aan de stille kant is. Dat gecombineerd met zijn knappe uiterlijk maakt hem aantrekkelijk en mysterieus, waardoor velen aan zijn voeten liggen. Hoewel hij zelf nog nooit iemand echt leuk gevonden heeft. Onder zijn vriendengroepje, waar Valentina tot behoort, is hij wat opener waardoor zijn sympathie naar voren komt.

•
•



[u][b]Inge[/b][/u]

• [b]Naam personage:[/b] Kiki Carter
[b]Gave:[/b] Aerokinese
[b]Uiterlijk:[/b] Bruin middellang golvend haar, bruine ogen.
[b]Eventueel extra info:[/b] Kiki is bij vrienden vaak spontaan en niet bang om haar eigen mening te uiten, vrienden verwoorden haar karakter als; iemand die niet van haar eigen gedachtes afwijkt. Ze bedoeld het allemaal goed en wilt graag helpen, soms kan ze wel verkeerd uit de hoek komen maar heeft er op dat moment geen spijt van.
Bij vreemden is ze echter anders; terughoudend en heeft het niet zo op volle ruimtes met mensen/vreemden. Mensen die haar plotseling aanspreken probeert ze te ontwijken, echter nooit succes mee gehad.

• [b]Naam personage:[/b] Sienna Carter
[b]Gave:[/b] Geen
[b]Uiterlijk:[/b] Donkerblond lang steil haar, groene ogen.
[b]Eventueel extra info:[/b] Jonger zusje van Kiki (1 a 2 jaar verschil), Sienna was verteld dat Kiki voor een tijd verdwenen was. Ze is hierdoor bezorgd geworden en houdt Kiki vrij veel in de gaten, zowel zusje als ouders weten niet waar ze naartoe was en hoe ze in vredesnaam is thuisgekomen. Toen ze opmerkte dat Kiki niet eens wist wat er was gebeurd, hielden ze het op deze manier geheim waardoor zelfs Kiki zelf het niet weet maar juist is wijs gemaakt dat ze zich niet lekker voelde en buitenbewust zijn is gekomen.



[u][b]GiveTheLoveAround[/b][/u]

• [b]Naam personage:[/b] Joël Norson
[b]Gave:[/b] Astrale Projectie
[b]Uiterlijk:[/b] Joël heeft bruin een beetje warrig haar, felblauwe ogen en is 1,75 lang
[b]Eventueel extra info:[/b] Joël is gevoeliger dan dat je zou denken en zou zijn gevoel ook niet laten zien. Hij kan erg uitgelaten zijn en bij zijn vrienden is hij zeker niet de stilste. Daarentegen wilt hij niet opvallen, ondanks dat dat wel gebeurd maar zou zich daar nooit echt voor schamen. Bij vreemden is hij erg stil omdat hij nogal snel wantrouwend is. Hij kijkt dan ook snel de kat uit de boom.

• [b]Naam personage:[/b] Noëlla Moara Rosefield
[b]Gave:[/b] Empatie
[b]Uiterlijk:[/b] Noëlla heeft halflang donkerbruin haar dat in laagjes geknipt is, ze is erg bleek, heeft bruine ogen en is niet erg groot.
[b]Eventueel extra info:[/b] Noëlla is een sterk maar erg gevoelig meisje. Ze is zeer behulpzaam en doet er allee aan om iemand te kunnen opvrolijken. Om zichzelf te beschermen als ze zich bedreigd voelt en dat zal dus niet snel gebeuren. Bij haar kun je erg ver gaan om ervoor te zorgen dat ze pissig wordt, maar als ze pissig is, is ze ook enorm pissig. Ook is ze erg zachtaardig.



[u][b]xAnouk[/b][/u]

• [b]Naam personage:[/b] Rahl Khan
[b]Gave:[/b] zweven
[b]Uiterlijk:[/b] http://fc01.deviantart.net/fs47/f/2009/ ... atikha.jpg
[b]Eventueel extra info:[/b] Rahl weet goed wat hij wil en kan zijn zin ook doordrammen. Hij is wat autoritair en als iemand hem in de weg loopt, kan hij goed pissig worden. Hij kan zijn tegenstander vaak goed inschatten en kan die daardoor ook te slim afzijn, behalve als hij zichzelf laat leiden door zijn woede, dan loopt het vaak verkeerd. Bij zijn vrienden en de mensen die hem goed kennen, laat hij wel zien dat hij ook gevoel heeft en is hij een stuk rustiger, al kan hij soms dan ook uit de bocht vliegen.

[Inge]

[b]Kiki & Sienna Carter[/b]

Met moeite kwam Kiki uit bed, het was alweer een paar weken geleden toen haar familie op z'n kop stonden omdat ze op een avond haar bewustzijn verloor. Sinds die tijd was Sienna echter nog meer bezorgder geworden naar Kiki toe, kleine zusjes ook. Meestal waren het de oudere zussen die juist vaak bezorgd moesten zijn om hun andere zusje. Natuurlijk waardeerde ze het wel, maar het was enkel een kleine flauwval actie. Waarschijnlijk verkeerd of te weinig gegeten, misschien lag het wel aan haar slaap aangezien ze nu nog steeds slecht sliep. Het nieuwe schooljaar begon, een soort van nieuwe start na al de chaos had ze wel nodig en haar vrienden had ze toch ook wel gemist.
Kreunend kwam ze uit bed en kleedde ze zich om in een setje dat bestond uit simpele jeans met een hemd en een oude blouse die ze open liet en de mouwen ervan oprolde. Ze pakte haar tas in met haar boeken, mega zwaar natuurlijk dus sowieso propte ze een hoop in haar kluisje. Ze vergat bijna haar schriftje met belangrijke aantekeningen en begon er snel naar te zoeken, ze moest al bijna aanrijden naar school. Ze haalde bijna haar hele kamer overhoop om het schriftje te vinden maar zonder enig succes. Uit frustratie sloeg ze met haar vuist op haar bureau. "Verdomme!" schreeuwde Kiki hardop. Op hetzelfde moment dat ze haar vuist op haar bureau sloeg, vloog haar raam open en een enorme windvlaag schoot naar binnen. De windvlaag zorgde ervoor dat alle losse blaadjes, papieren en spullen door haar kamer vlogen. Met grote ogen draaide ze zich om en hield haar armen over haar hoofd en voor haar gezicht aangezien de wind hard in haar gezicht blies.
De wind stopte, de blaadjes vielen weer naar beneden en de rust keerde terug in haar kamer op het moment dat Sienna met een bezorgde blik haar kamer binnen vloog en Kiki uit haar gedachtes/concentratie werd gehaald. "Kiki, alles oke?! Wat is hier in hemelsnaam gebeurd?" vroeg Sienna uiteindelijk toen ze de kamer binnenstapte en de enorme puinhoop tegemoet kwam. "Oh niks, het raam vloog open door een plotselinge windvlaag, geen zorgen." zei Kiki vlug en sloot het raam boven haar bed. Sienna had een schriftje in haar hand en hield deze omhoog. "Ik had je aantekeningen schift geleend voor een vak waar ik moeite me had." zei ze rustig terwijl ze nog steeds rond keek. Met grote ogen keek Kiki naar het schriftje en graaide het uit Sienna's handen. "Volgende keer een beetje op tijd teruggeven, ik was net helemaal gefrustreerd aan het zoeken." zei ze zachtjes lachend en propte het schriftje bij de rest in haar tas, duwde haar mobiel in haar zak en graaide haar jasje van haar stoel die ze vervolgens aan deed. "Ga maar alvast naar de auto, ik kom er zo aan." zei Kiki vervolgens tegen Sienna die snel knikte en naar beneden rende, haar tas en jas pakte en vervolgens bij de auto stond te wachten.
Met een zucht draaide Kiki zich wat om en haalde de wilde plukken uit haar gezicht. Dit gebeurde de laatste weken bijna elke keer als ze boos, gefrustreerd of gestrest was. Ze legde haar hand wat in haar nek en schudde haar hoofd, dit was werkelijk veel te raar maar ze besloot er niks achter te zoeken. Ze gooide haar tas over haar schouder en sloot vervolgens de deur achter haar, ze zou de rotzooi later wel opruimen. Snel liep ze naar beneden, sloot alle ramen en deuren, graaide de autosleutels van de tafel en draaide de voordeur op slot toen ze eenmaal buiten stond. De auto ging van het slot af en Sienna kroop snel aan de passagierskant terwijl Kiki aan de bestuurderskant de auto betrad. De auto werd gestart, gordels werden aangedaan en samen reden ze naar school, de parkeerplaats was al redelijk vol maar ze wist nog een plekje zo dicht bij de ingang te vinden. de gordels werden weer losgemaakt, de tassen weer over de schouders gegooid en de auto ging weer op slot. Samen liepen ze naar binnen toe maar eenmaal binnen draaide Sienna zich naar haar vrienden nadat ze afscheid nam van Kiki. Ze glimlachte even en zodra Sienna uit zicht was liep ze rustig naar haar kluisje toe, haar eigen vrienden was ze nog niet tegengekomen maar het had ook geen haast. Ze propte haar jas in haar kluisje en daarbij ook een hoop boeken die ze vandaag nog niet nodig had. Ondertussen keek ze een beetje rond, zoekend naar een bekend gezicht maar zonder succes.

[xAnouk]

Rahl Khan

Hij stroopte de mauwen van zijn leren jasje iets op. Het hing los over zijn brede borst heen, hij had zijn hele ochtend in de sportschool gespendeerd en besloot nu maar eens naar school te gaan. Hij ging niet zo heel consequent naar school, het was onzin, hij ging haast alleen om zijn vrienden weer even te spreken, om weer even kattenkwaad uit te halen. Daar was hij goed in. School was voor sociale contacten, je leerde er toch niets.
In het weekend had hij een baantje waar hij een hoop geld mee verdiende en hij zou daar ook door de weeks mogen werken, dan hoefde hij niet meer naar school, maar hij bleef nog even hangen, het was veel te gezellig.
Eenmaal in school duwde hij een paar meiden aan de kant die in de weg stonden voor zijn kluisje. Hij opende het en flikkerde daar zijn jas in. Hij pakte zijn lege tas eruit en voelde daarna een klap op zijn schouder.
“Hé, gasten!” Riep hij uit.

[GiveTheLoveAround]

[b]Noëlla Moara Rosefield[/b]
Alweer had ze zich verslapen zoals bijna elke dag. Geïrriteerd stond ze op en trok snel wat kleren uit haar kast. Uiteindelijk trok ze en zwarte skinnybroek met een loszittend hempje aan en trok haar haar hakken aan, iets wat ze ook bijna altijd droeg. Snel deed ze nog wat make up op en rende de trap af op naar mijn scooter. Direct de eerste schooldag te laat komen.. Goeie eerste indruk Shanaya ga zo door. Zodra Shanaya was aangekomen bij haar nieuwe school liep ze snel naar binnen. Direct keek ik op de klok om te kijken of ze toptijd was en dat was ze tot haar opluchting

[b]Joël[/b]
Zodra hij was aangekomen op school keek hij zoekend om zich heen. Hij was groter als zijn vorige school, dus volgde hij braaf de bordjes met de nummers van de lokalen. Zelf vond hij de nummering nogal onlogisch dus dat werd nog een tijdje oefenen voordat hij zijn lessen vond zónder op de bordjes boven hem te kijken.

[Inge]

[b]Kiki Carter[/b]

Nadat ze de meeste boeken in haar kluisje had gezet fronste ze een keer, ze was iets vergeten. Direct werd ze afgeleid door enkele meiden die zaten te vloeken op een afstandje. Ze keek voorbij het deurtje van haar kluisje en merkte dat een groepje aan de kant werd geduwd door een bepaalde jongen. Ze kon er wel om lachen aangezien ze die meiden helemaal niet mocht, ze fronste weer opnieuw. Ze kende die jongen ergens van maar waar van wist ze helemaal niet. Ze schudde haar hoofd, ze zou wel weer zo'n verkeerd gevoel hebben. Ze controleerde haar tas uiteindelijk en merkte toen op dat ze eten was vergeten, gefrustreerd gooide haar kluisje dicht waardoor er een enorme windvlaag door het gebouw raasde. Het maakte haar humeur er niet bepaald beter op waardoor de wind zich naar binnen bleef blazen. Ze sloot haar ogen voor een moment terwijl ze met haar gezicht naar haar kluisje toen, ze hoorde wat gegil door de wind maar ondanks dat probeerde ze de kalmte terug te krijgen en na enkele minuten was de wind verdwenen. Ze draaide zich snel om met grote ogen en schudde snel haar hoofd, nee dit was gewoon toeval probeerde ze zichzelf te zeggen maar dit was al de hoeveelste keer. Snel liep ze richting haar lokaal toe, dit kon ze dus echt niet gebruiken vandaag. Ze liep langs de jongen af, opnieuw kwam dat gevoel dat ze hem ergens van kende maar negeerde het en besloot gewoon door te lopen.

[xAnouk]

Rahl Khan

Er werd gelachen en hij keek fel om zich heen wie diegene was. Het bleek dat ze de meiden uitlachte die hij aan de kant had geduwd. Wat langer dan normaal keek hij haar aan, kende hij haar nou niet ergens van? Misschien gewoon van school, dat hij haar vaker had gezien, nee hij wist het niet, het was een ander soort herkenning. Hij fronste even en huiverde door een koude windvlaag die langs zijn lichaam te voelen was.
Zo plotseling als hij ontstaan was, was de wind ook weer verdwenen. Hij draaide even met zijn schouders en knakte zijn nek even om daarna weer met zijn vrienden te praten. Ze hoorden de bel gaan. Het meisje kwam weer langs en hij keek weer naar haar. Wie was het toch?
“Kennen jullie haar?” Vroeg hij met een hoofdknikje aan zijn vrienden. Zijn vrienden draaiden zich even om. “Weet ik veel, nieuwe scharrel, Rahl?” Werd er gelachen. Rahl schudde zijn hoofd en lachte met zijn maten mee om vervolgens naar het lokaal te vertrekken waar ze heen moesten. Zijn vrienden zaten allemaal in een andere klas, wanneer hij naar zijn lokaal liep, zag hij haar weer voor zich lopen, zou ze in dezelfde klas zitten?

[Enigmatic]

[size=18][b]@ Rahl Khan[/b][/size]

[b]Valentina Red[/b]


School was voor mij niets minder dan een plek waar je je statussymbool kon ontwikkelen. De mijne lag hier aan de top, maar daarvoor had ik dan ook mijn best gedaan. Enkele nerds versperden me de weg en ik bleef vlak voor hen stilstaan. Langzaam draaide één van hen zijn gezicht om, waarna de andere twee hetzelfde deden. Ik keek hen met een blik aan die vervuld was van minachting en zelfvoldaanheid. Ergens las ik onzekerheid en een vleugje angst op hun domme gezichten. Wat had ik een hekel aan die nerds met hun walgelijke puisten en hun o zo leuke studie-clubjes.
"Wat staan jullie me aan te gapen?" zei ik bits. "Ga uit de weg, losers." Snel deden ze wat ik zei en ik liep vol zelfvertrouwen door, mijn blonde haren naar achteren slagend. Op mijn nieuwe Louboutin schoenen paradeerde ik door de gang naar mijn kluisje, waar al mijn vrienden ook altijd stonden. Ik kwam langs een groepje jongens die enkele meiden stonden uit te lachen. Eentje daarvan herkende ik. Het was Rahl. Die zat bij mij bij Wiskunde. Al van in het begin had ik een vreemd gevoel dat ik hem kende, wat natuurlijk absurd klonk, aangezien ik hem nog nooit gezien had in mijn leven. Bij Wiskunde leerde ik hem beter kennen en hij viel best nog mee.
"Rahl," zei ik toen ik naast hem stopte. Ik wilde natuurlijk het fijne weten van deze lachpartij. Wanneer hij me aankeek verscheen er een scheef glimlachje als begroeting op mijn gezicht. "Wat is er hier zo grappig?" Mijn lichtgroene ogen viseerden het groepje meisjes, waarbij ik bij één van hen langer oogcontact hield dan bij de anderen. Ik kneep mijn ogen peinzend samen, proberend te herinneren waar ik haar van herkende. Het was hetzelfde gevoel als bij Rahl en Jason. Dit werd me te veel worden. Er was duidelijk iets niet goed met me. Toch tolde de vraag door mijn hoofd: Waarom had ik zo'n gevoel bij bepaalde mensen?

[Inge]

[b]Kiki Carter[/b]

De bel ging op het moment dat ze naar het lokaal liep, precies op tijd zodat ze een plekje achterin het lokaal kon vinden. Onderweg kwam ze eindelijk een paar vriendinnen tegen en ze greens breed, net zoals hun dat deden. Allemaal moesten ze snel naar hun lokaal toe waardoor ze echter alleen een snelle knuffel konden geven en daarna hun pad moesten vervolgen. Op een gegeven moment was ze bij haar lokaal aangekomen en draaide ze rechts af, automatisch gingen haar ogen naar haar ooghoeken toe en merkte ze dat die ene jongen op een afstand liep. Toen ze het lokaal binnen was fronste ze een beetje in zichzelf, zou hij bij haar in dezelfde klas zitten? Er zaten al een paar mensen in het lokaal waardoor de achterste rij sowieso al bezet was. Ze besloot op de rij daarvoor te gaan zitten en zette de tas langs haar stoel neer en plofte zelf op de stoel. Ze ging met een hand door haar haar terwijl ze wat opzij keek, ze zat vrij dicht bij het raam. Ze ging liever niet al te dicht bij het raam zitten, stel dat die 'toevallige' windvlaag weer tevoorschijn kwam dan werd zij niet als schuldige gezet. Ze zette haar elleboog op het tafeltje en legde haar hoofd in haar hand terwijl ze wat door haar boek begon te bladeren, veel meer had ze toch nog niet te doen. Ondertussen hield ze zo af en toe de deur in gaten, ze slikte een keer. Ze was stiekem toch wel nieuwsgierig of hij hier ook binnen kwam gelopen.

[xAnouk]

Rahl Khan

Ineens was er weer wat heibel in de school, hij herkende haar stem, wie herkende haar niet? Hij zuchtte, op de een of andere manier herkende ze hem. Hij wist niet eens haar naam meer, daar hechtte hij geen waarde aan. Als hij iedere naam in school moest onthouden, dan had hij echt geen leven. Hij keek de blondine even aan toen ze zijn naam zei. Elke keer weer wanneer hij haar aankeek had hij ook een vreemd gevoel, net zoals bij dat andere meisje van net.
“Hoi.” Zei hij kortaf tegen haar, hij bekeek haar van top tot teen eventjes. Ze wilde weten wat er zo grappig was. Hij rolde even met zijn ogen, waarom zou ze dat willen weten?
“Iets van jongens onder elkaar.” Mompelde hij nu tegen haar. Zijn vrienden vertrokken nu echt, fijn, zat hij met haar. Goh, wat bofte hij dat ze nu, als hij het goed herinnerde, les met hem had. Nog even en ze ging nog naast hem zitten ook. Hij hield zich liever op afstand van de meiden van school, eentje in een club, oké, tot daar aan toe, maar die kwam hij vaak niet twee keer tegen in zijn leven en deze meiden wel, daarom moest hij ook niets van ze hebben. Hij besloot zonder wat tegen het meisje te zeggen naar het lokaal te lopen. Hij had helemaal geen behoefte aan nieuwe vrienden.

[Enigmatic]

[color=red][b]@ xAnouk:[/b][/color] Schrijf er duidelijk bij op welk personage je antwoordt!



[size=18][b]@Rhal Khan[/b][/size]


[b]Valentina Red[/b]

Hoewel hij bij Wiskunde ook niet altijd even vriendelijk was, irriteerde het me dat hij met zijn ogen rolde. Mijn wenkbrauwen gingen verbaasd de lucht als antwoord op zijn reactie. Zijn antwoord was nu eigenlijk totaal niet meer zo belangrijk en ik luisterde dan ook vrijwel niet naar wat hij zei. Het groepje jongens vertrok bij het belsignaal, daarbij bekeken ze me met goedkeurende blikken even van top tot teen.
Dan, zomaar uit het niets, zonder zelfs nog een woord te zeggen, maakte Rhal zich uit de voeten. Versteld viel mijn mond een beetje open. Hoe durfde hij het om gewoon weg te wandelen? En dan nog zo onvriendelijk te doen? Irritatie borrelde in me op. Dit pikte ik namelijk niet. Deed ik vriendelijk, dan verwachtte ik dat ook van de ander.
Met snelle passen liep ik achter Rhal aan. Mijn hakken waren luider nu omdat de gang leeg was en enkel wat leerlingen verderop naar hun lokaal gingen.
"Rhal," zei ik scherp met een duidelijke vleug van intolerantie en greep hem bij zijn bovenarm zodra ik hem had ingehaald. Met een kleine ruk trok ik hem naar me toe. "Ik praatte tegen je, dan loop je niet zomaar weg," berispte ik, hoewel er een zekere waarschuwing in mijn stem school. Mijn ogen waren lichtjes samengeknepen en onbewust begon mijn hand warmer te worden. "Ik doe vriendelijk tegen je, dan hoor jij dat ook te doen." De woorden kwamen er nu eerder sissend uit en toen het even stil was, rook ik een geur alsof er iets verbrand was. Mijn blik ging naar de plek waar ik zijn arm vasthield en toen ik doorkreeg dat mijn hand gloeiend heet was, trok ik deze razendsnel weg. Er zat een verschroeid gat in zijn kleding en zijn huid zag helemaal rood. Ik vloekte. Met grote ogen keek ik Rahl aan en daarbij slikte ik. Ik had hem verbrand.
"Ik..." Ik nam een stapje terug. "Ik..." Wat moest ik zeggen? Ik keek naar mijn schuldige hand. Ik dacht dat ik het onder controle had, maar mijn aandoening was weer beginnen opspelen. Dit had niet mogen gebeuren.
"Het spijt me zo," zei ik en nam nog een stap terug. "Ik dacht dat het over was, het spijt me." Mijn ogen werden een beetje vochtig en om niet voor hem in huilen uit te barsten, liep ik weg richting de toiletten, Rahl achterlatend met zijn lichte brandwonde.